توسط : سام آلتمن مدعی است که دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن قرار است تجربهای شبیه نشستن در زیباترین کلبه کنار دریاچه باشد؛ اما آیا این وعده آرامش واقعاً به واقعیت نزدیک است؟ در این مقاله نگاهی عمیق میاندازیم به آنچه پشت این رویا پنهان شده و اینکه آیا چنین دستگاهی میتواند بدون نقض حریم خصوصی انسانها عمل کند یا خیر.
تصویری رمانتیک از آینده یا آغاز نظارت همیشگی؟
سام آلتمن این روزها درباره ساخت یک دستگاه جدید و تمامهوشمصنوعی از سوی OpenAI صحبت میکند؛ دستگاهی که به گفته او قرار است جایگزین شلوغی گوشیها و اپلیکیشنها شود. او تجربه کار با این محصول را مانند نشستن در «کلبهای آرام کنار دریاچه و کوهستان» توصیف میکند. اما واقعیت چیز دیگری است. برای اینکه چنین دستگاهی بتواند شما را «درک» کند، باید ۲۴ ساعته رفتار، احساسات، موقعیت، لحن، عادتها و حتی کوچکترین تغییرات روزمره شما را رصد کند.
چنین سطحی از شناخت، حتی میان صمیمیترین انسانها نیز معمول نیست؛ چه برسد به یک سختافزار مجهز به هوش مصنوعی. دستگاهی که باید همیشه روشن باشد و در تمام لحظات زندگی شما حضور داشته باشد، عملاً تبدیل میشود به یک ناظر دائمی و پنهان.
توهم آرامش زیر سایه دادهکاوی
سام آلتمن «آرامش» را میفروشد اما بهای آن «داده» است. دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن بدون دسترسی عمیق به اطلاعات شخصی نمیتواند کار کند. اما همین اطلاعات در مسیر پردازش، ذخیره و تحلیل، از لایههای مختلفی عبور میکنند که هر کدام میتواند خطراتی برای حریم خصوصی داشته باشد. آرامشی که بر پایه نظارت دائمی ساخته شود، فقط یک توهم است.
تناقض بزرگ: هرچه دستگاه باهوشتر، خطر بیشتر
قلب مسئله اینجاست: هرچه دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن «هوشمندتر و زمینهمحورتر» شود، باید اطلاعات بیشتری درباره شما جمعآوری کند. این رابطه معکوس میان «کارکرد بهتر» و «حریم خصوصی کمتر» یک پارادوکس ناگزیر در فناوریهای همیشهفعال است.
از طرف دیگر، ما باید فرض کنیم که شرکت سازنده همیشه قابل اعتماد است، هیچگاه از دادهها سوءاستفاده نمیکند و هیچگونه اشتباه یا رخنه امنیتی رخ نمیدهد. تاریخ فناوری اما خلاف این را ثابت کرده است.
سابقه OpenAI در برخورد با دادهها و حقوق خالقان
گذشته سام آلتمن نیز نگرانیها را بیشتر میکند. او بارها از استفاده گسترده OpenAI از آثار دارای حقکپیرایت بدون اجازه دفاع کرده است. به گفته خودش، مدلهای هوش مصنوعی «تقریباً همه اینترنت» را به عنوان داده آموزشی بلعیدهاند، بدون جلب رضایت صاحبان محتوا.
وقتی رضایت هنرمندان و نویسندگان در چنین مقیاسی نادیده گرفته میشود، چرا باید مصرفکنندگان عادی مطمئن باشند که دادههای شخصیشان با احترام کامل مدیریت خواهد شد؟
راحتی در برابر امنیت: معاملهای که باید شفاف باشد
هیچکس نمیگوید همه دستگاههای هوشمند بد هستند، اما فرق زیادی وجود دارد بین «استفاده از هوش مصنوعی برای کارها» و «سپردن تمام زندگی به آن».
دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن ممکن است واقعاً کارآمد، کاربردی و حتی شگفتانگیز باشد. شاید ارزش داشته باشد که بخشی از حریم خصوصی خود را قربانی راحتی کنید. اما مشکل اینجاست که این معامله باید شفاف باشد، نه در لفافه مفاهیمی مانند «آرامش» یا «طبیعتگرایی دیجیتال» پنهان شود.
آرامش کنار دریاچه اگر حاصل یک لنز دوربین همیشهفعال باشد، دیگر معنای آرامش ندارد.
اعتماد؛ گمشده بزرگ در دنیای هموارهفعال
دستگاههایی که مدام فعال هستند، اگرچه کار ما را سادهتر میکنند، اما از مرز زندگی شخصی عبور میکنند. اعتماد، مهمترین عنصری است که آینده این فناوریها را تعیین میکند. بدون تضمینهای واقعی، قوانین محکم و تعهد اخلاقی، دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن بیشتر شبیه «چشم همیشهباز» خواهد بود تا «کلبهای آرام کنار دریاچه».
در نهایت، دستگاه هوش مصنوعی سام آلتمن میتواند جهشی بزرگ در دنیای فناوری باشد، اما نباید فراموش کرد که این نوآوری تنها زمانی ارزشمند است که حریم خصوصی و آزادی انسانها قربانی آن نشود. آرامش واقعی زمانی بهدست میآید که مرز میان راحتی و نظارت روشن و محترم شمرده شود.
منبع (Source):
